Η Αλέσταινα Καλαβρύτων είναι ένας γραφικός ορεινός οικισμός στην Αχαϊα, στην περιοχή του Σοποτού (Αροανίας), στις πλαγιές του Τάρταρου όρους, πρόβονου του Ωλονού (Ερύμανθου). Είναι χτισμένος πάνω από μια χαράδρα, με λιγοστή και άγονα καλλιεργήσιμη γη. Στο απώτερο παρελθόν πρέπει να έμεναν κάπου 100 άτομα ασχολούμενοι με την κτηνοτροφία. Τώρα, όμως, δεν φαίνεται να κατοικεί κανείς εκεί, εκτός από ένα σπίτι ίσως, που όταν επισκεφτήκαμε την Αλέσταινα ήταν ανοιχτό (ήταν, όμως, το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας και ίσως οι ιδιοκτήτες να είχαν πάει εκείνες τις μέρες μόνο).
Αφήσαμε το αυτοκίνητο στη βρύση του χωρού με τα άφθονα (αχρησιμοποίητα) νερά και περιηγηθήκαμε στο πάνω τμήμα του οικισμού που είναι και το κέντρο του.
Τα σπίτια ήταν όλα κλειστά και έρημα, εγκατελειλημένα χρόνια. Κάποια άλλα φαίνονταν να κατοικούνται σποραδικά, προφανώς το καλοκαίρι, όταν επιστρέφουν για διακοπές οι παλιότεροι κάτοικοι και οι νεότεροι απόγονοί τους. Κάποια άλλα σπίτια πάλι, χτισμένα πίσω στο χρόνο, είχαν γκρεμιστεί μα τα χαλάσματα τους, όμως, τοίχοι χωρίς στέγες, έστεκαν ακόμη πεισματικά, αποδεικνύοντας, έτσι, την καλή δουλειά των μαστόρων που είχαν δέσει με τέχνη τα αγκωνάρια.
Η εικόνα της ερήμωσης και της εγκατάλειψης, συνηθισμένο θέαμα στους επισκέπτες της ελληνικής υπαίθρου, ήταν διάχυτη. Κι’ όμως, κάποτε σε αυτό το μικρό χωριουδάκι (που θα συνδεόταν με τον υπόλοιπο κόσμο με μουλάρια και γαϊδούρια) θα έμεναν οικογένειες ολόκληρες, στα στενά σοκάκια του θα ακούγονταν παιδικές φωνές και στις αυλές ομιλίες και γέλια. Ο τρόπος που ζούσαν οι κάτοικοι της εποχής εκείνης ίσως και να προκαλεί αποτροπιασμό στον ένοικο της μεγάλης πόλης, που γνωρίζει μόνο ένα στενόχωρο κλουβί που το αποκαλεί “διαμέρισμα” αλλά έχει όλα τα “κομφόρ”, και βρίσκει εύκολα ανέσεις, όπως κομμωτήρια, μανικουρίστες, μπαράκια, σουβλατζίδικα και, βέβαια, ετοιματζίδικη, επεξεργασμένη τροφή στα σούπερ μάρκετ και παχυντικές λιχουδιές που καταφθάνουν με ντιλίβερι! Το νεκροταφείο, όμως, στην κορυφή του οικισμού δείχνει ότι μια χαρά ζούσαν οι κάτοικοι αφού ο μέσος όρος ηλικίας των αποθανόντων είναι μεγάλος.
Κάθε χωριουδάκι που ερημώνει, κάθε χωράφι που αφήνεται στη μοίρα του,κάθε σπίτι που καταρρέει, είναι ένα ακόμη καρφί στο φέρετρο της Ελλάδας. Εποχή βαθύτατης παρακμής που όλα μοιάζουν να αποσυντίθενται…
Πάραταύτα, λύσεις υπάρχουν, άνθρωποι που θα ήθελαν να ζήσουν με τον αλλοτινό τρόπο ζωής επίσης, γιατί μπούχτισαν από το απρόσωπο προσωπείο μιας «κοινωνίας», που γίνεται ακόμη που απάνθρωπη επειδή η τεχολογία παρεκτρέπεται και δεν εξυπηρετεί πλέον τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Πολιτική, όμως, βούληση υπάρχει; Μάλλον το αντίθετο…
Φεύγοντας, είδαμε κάτι που μας ξάφνιασε, μάλλον ευχάριστα…
Τελικά κανείς δεν μένει στην Αλέσταινα Καλαβρύτων. Για τώρα.