Ο Μωριάς είναι συνδεδεμένος στη νεότερη ιστορία μας με μια μεγάλη και εμβληματική μορφή του ελληνικού έθνους: του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη ή Γέρου του Μωριά. Σε μια σύντομη βιογραφία του, διαβάζουμε ότι γεννήθηκε στο Ραμοβούνι Μεσσηνίας το 1770 και πέθανε στην Αθήνα το 1843. Ο πατέρας του Κωνσταντής είχε πάρει μέρος στην ένοπλη εξέγερση των Ορλοφικών, που υποκινήθηκε από την Αικατερίνη Β΄της Ρωσίας το 1770, και από μικρός ο Θεόδωρος ακολούθησε τον Κωνσταντή στις διάφορες περιπέτειές του. Η δράση του ξεκίνησε όταν διορίστηκε Αρματωλός ενάντια στους κλέφτες που λυμαίνονταν την περιφέρεια του Λεονταρίου. Σύντομα, η δράση του επεκτάθηκε μαζί με τη φήμη του σε όλη την Πελοπόννησο. Η συνέχεια της ζωής του είναι λιγό πολύ γνωστή: ο Κολοκοτρώνης υπήρξε πρωτεργάτης της Επανάστασης του 21΄ και με την παραστρατιωτική του δράση επέτυχε πληθώρα νικών στις μάχες με τους Τουρκαλβανούς.
Ήταν μια βροχερή, μουντή μέρα του καλοκαιριού όταν ξεκινήσαμε την περιπλάνησή μας στην Αρκαδία, που θα κατέληγε στο χωριό της οικογένειας Κολοκοτρώνη, το Λιμποβίσι. Πήγαμε Τρίπολη και στη στροφή του Παναρκαδικού νοσοκομείου ακολουθήσαμε την επαρχιακή οδό Τρίπολης-Βυτίνας, που ανηφορίζει ελαφρώς. Περάσαμε την κάτω Δαβιά και στην άνω Δαβιά, έχοντας στα αριστέρα μας “το στέκι του Παπά”, όπου η μητέρα μου είχε φάει παλιότερα, μια “καταπληκτική”, όπως την περιέγραψε, σούπα γίδα βραστή, στρίψαμε στην επαρχιακή οδό Κάτω Δαβιάς-Δημητσάνας. Μια ωραία θολωτή γέφυρα, της εποχής του Μεσοπολέμου, περνάει πάνω από τον ποταμό Ελισσώνα, παραπόταμο του Αλφειού.
Το τοπίο επιβλητικό, εδώ είναι η περιοχή του Μαίναλου, η φύση είναι καταπράσινη, τα δέντρα, καρυδιές, μηλιές, βυσσινιές, πλασιώνουν το δρόμο που οδηγεί στο Χρυσοβίτσι, και από εκεί, στο Λιμποβίσι.
Το Λιμποβίσι δεν κατοικείται πλέον, εκεί θα πάει ο επισκέπτης για να αποτίσει φόρο τιμής στον σπουδαιο μας ήρωα και την οικογένειά του. Είναι ένας τόπος-μουσείο-μνήμη μιας αλλοτινής ιστορικής εποχής, που πρέπει να είναι φάρος ελπίδας και στη σημερινή, όπου παρατηρούνται πια έντονα σημάδια παρακμής και κατάπτωσης. Πίσω το 1532, ένας μακρινός πρόγονος, ο Τριανταφυλλάκος Τζεργίνης, φεύγοντας από το χωριό Κότσικα, στην Μεσσηνία, για να γλυτώσει από τους Τούρκους, μετά από μία ανεπιτυχή εξέγερση, κατέφυγε στο Λιμποβίσι. Αργότερα, το επώνυμο άλλαξε από Τζεργίνης σε Κολοκοτρώνης, όταν ένας προπάππους, που στο μεταξύ είχε το επώνυμο Μπότσικας (που σημαίνει μικρόσωμος και μαυριδερός), μετέφρασε κατά λέξη το παρατσούκλι “μπιθεκούρας”που του είχε δώσει ένας Αρβανίτης , αυτός δηλαδή που έχει γερά οπίσθια, σε Κολοκοτρώνης. Και όντως, ο γέρος του Μωριά ήταν και κυριολεκτικά Κολοκοτρώνης γιατί άντεξε τις πάμπολλες κλωτσιές που έφαγε μετά την Επανάσταση, όταν οι αχάριστοι και αγνώμονες Έλληνες τον έστειλαν στη φυλακή! Στο Λιμποβίσι κατοίκησαν μέχρι και 12 γενιές Κολοκοτρωναίων. Οι κάτοικοι έφυγαν από το Λιμποβίσι μετά την Επανάσταση για να μετοικίσουν στον ορεινό οικισμό Κατσίμπαλη. Έτσι, το Λιμποβίσι στέκει έρημο ανάμεσα στις ελατοστρωμένες χαράδρες του Μαίναλου.
Πρέπει να διευκρινίσουμε ότι η σημερινή οικία κατασκευάστηκε ως πιστό αντίγραφο, δίπλα ακριβώς στην αρχική θέση, όπου διασώζονταν ερείπια από τα θεμέλια, με δαπάνες του βιομήχανου Παναγιώτη Αγγελόπουλου, με καταγωγή από την Αρκαδία. Η οικία των Κολοκοτρωναίων καταστράφηκε από τα ασκέρια των Αλβανών που χρησιμοποιούσε η Οθωμανική Διοίκηση, όταν απέτυχε η εξέγερση των Ορλωφικών, στην οποία, όπως προαναφέραμε, είχε πάρει μέρος και ο Κωνσταντής Κολοκοτρώνης, και ο οποίος ξανάχτισε το σπίτι. (Αλήθεια, γιατί η διάσωση των ιστορικών τόπων οφείλεται περισσότερο στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στην φιλοπατρία ανθρώπων με ευαισθησίες παρά στη μέριμνα του κράτους να αναδειξει την ιστορία της Ελλάδας, μέσω της συντήρησης των παραδοσιακών οικισμών, των οικιών των ηρώων του έθνους, των κτηρίων όπουν πραγματοποιήθηκαν σημαντικά γεγονότα για την εξέλιξη της Ελλάδας;).
Στο εσωτερικό της οικίας βρίσκονται τα πορτρέτα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και της οικογένειάς του, καθώς και άλλων ηρώων του 1821 και των πρωτεργατών της Επανάστσασης, λάβαρα, χειρόγραφα και κειμήλια, μάρτυρες μιας εποχής ιερού αλλά και πολύ δύσκολου αγώνα.
Το μόνο κτήριο που σώζεται από τα παλιά χρόνια είναι η εκκλησία των χωριού, ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, που διατηρεί την παλιά καμπάνα από το 1831. Και εδώ η οικογένεια Αγγελοπούλου συνείσφερε με δωρεά ώστε να αναπαλαιωθεί.
Φύγαμε από το Λιμποβίσι με την ενθύμηση του Γέρου του Μωριά και της οικογένειά του. Έζησαν σε αυτό τον τόπο, που κάποτε αριθμούσε 21 οικογένειες, με κρύο και χιόνια το χειμώνα, δροσιά το καλοκαίρι, τον ελατοσκέπαστο Μαίναλο να τους δίνει καταφύγιο στα δύσκολα χρόνια των αγώνων, των εξεγέρσεων, των επαναστάσεων για την ελευθερία. Δεν είχαν ανέσεις αλλά είχαν αγάπη για την Ελλάδα και πόθο για τη λευτεριά, που γέμιζε την ψυχή τους με φως και ζεστασιά! Και ήταν αυτή ακριβώς η ελπίδα της απελευθέρωσης της πατρίδας τους από τον τουρκικό ζυγό που τους έδινε χαρά και χαμόγελο να διασχίζουν τα κακοτράχαλα μονοπάτια της ζωής τους!