Μια ηλιόλουστη φθινοπωρινή μέρα αποφασίσαμε να επισκεφθούμε την περιοχή του Μάναρη (ή Μάναρι με γιότα), ορεινό χωριό της Αρκαδίας, μόλις 15 χλμ έξω από την Τρίπολη. Ακολουθώντας τον οδικό άξονα Τρίπολης-Μεγαλόπολης, πριν την Ασέα, στρίψαμε στη διακλάδωση για Μάναρη.
Τι σημαντικό έχει η περιοχή; Τη μεγαλύτερη τοξωτή κοιλαδογέφυρα στην Ελλάδα, που κατασκευάστηκε το 1897 από γαλλική εταιρεία, προς εξυπηρέτηση της σιδηροδρομικής γραμμής Κορίνθου-Καλαμάτας.
Το τρένο, βέβαια, από το 2011, δεν περνάει πια από τον Μάναρη, έτος που ανεστάλη η λειτουργία του τελευταίου εναπομείναντος τμήματος Ζευγολατειό-Καλαμάτα (τα άλλα τμήματα Ζευγολατειό-Τρίπολη και Τρίπολη-Κόρινθος είχαν ανασταλεί το 2004 και 2010 αντίστοιχα). Παραμένει, όμως, ο σιδηροδρομικός σταθμός, ένα γραφικό, διατηρητέο κτήριο, που τώρα είναι άδειο και έρημο πάνω από το Ασεατικό πεδίο.
Στέκοντας στον άδειο σταθμό ο επισκέπτης δεν μπορεί παρά να σκεφτεί πόσοι και πόσοι άνθρωποι βρέθηκαν εδώ στον παρελθόν, περιμένοντας το τρένο που θα τους οδηγούσε στον προορισμό τους. Και πόσοι άλλοι είχαν ως τερματικό σταθμό τον Μάναρη, για να πάνε στα χωριά τους, να ξαναδούν τους αγαπημένους τους. Μπορείς ακόμη και ν’ ακούσεις (με τ’ αυτιά της φαντασίας) τον απόηχο φωνών, συζητήσεων ή ψιθύρων. Αποχαιρετισμοί στον ξενιτεμένο, τον φαντάρο, αυτόν που έφευγε να βρει την τύχη του στη μεγάλη πόλη αλλά και γέλια από χαρά που επέστρεψε το αγαπημένο πρόσωπο. Εμπορεύματα να διακινούνται και η τοπική παραγωγή να φορτώνεται στο τρένο για να αποσταλεί στο σημείο της αγοράς. Ένα διαρκές αλυσιβερίσι ανθρώπων και εμπορευμάτων που βίαια, θα έλεγε κανείς, γιατί τα μνημόνια στα οποία μπήκε η χώρα το 2010 (που επέβαλαν και μια σειρά από μνημονιακές υποχρεώσεις, όπως η αναστολή της λειτουργίας της σιδηροδρομικής γραμμής) είχαν και μια βιαιότητα που άλλαξε τις ζωές όλων και την πορεία της χώρας έκτοτε. Ελπίζουμε ότι στο άμεσο μέλλον θα δούμε τα τρένα προς και από την Καλαμάτα να περνούν ξανά από τον Μάναρη, όπως άλλωστε έχει εξαγγελθεί πολλάκις, τουλάχιστον για τμηματική επαναλειτουργία. Μέχρι τότε, θα βλέπουμε με τη φαντασία μας την αρραβωνιαστικιά του φαντάρου, τους γέρους γονείς του ξενιτεμένου, την γυναίκα του εμπόρου να περιμένουν τους δικούς τους να επιστρέψουν κατεβαίνοντας στο σταθμό του Μάναρη…
