Στο δρόμο προς την Κέρτεζη Αχαϊας αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή παράκαμψη, αφενός για να δούμε τη Λυκούρια και αφετέρου για να επισκεφθούμε τις παρακείμενες πηγές του ποταμού Λάδωνα. Πρόκειται για ορεινό χωριό της επαρχίας Καλαβρύτων, χτισμένο σε υψόμετρο 767 μέτρα, στις πλαγιές του Χελμού (Αροανίου) όρους και μέσα σε μία μικρή κοιλάδα, που το χωρίζει από την περιοχή της Φενεού.
Η ευρύτερη περιοχή είναι σχεδόν αποκλειστικά κτηνοτροφική. Αν και η κοιλάδα της Λυκούριας είναι πετρώδης και κάνει κυρίως για βοσκοτόπια η παρακείμενη κοιλάδα του Λάδωνα και του Αροανίου περιέχει εξαιρετικά έυφορες εκτάσεις με πλούσια νερά που χρησιμοποιούνται για την καλλιέργεια ζωοτροφών. Ως τμήμα της επαρχίας και του δήμου Καλαβρύτων εδώ παράγεται η γνωστή φέτα ΠΟΠ που εμπορεύεται ο δραστήριος συνεταιρισμός, ενώ λειτουργούν αρκετά ιδιωτικά τυροκομεία, εκ των οποίων ένα στην Λυκούρια. Ο τουρισμός, αν και θα μπορούσε ν’αναπτυχθεί αρκετά, δεν υπάρχει καν ως σκέψη. Όπως έχω σχολιάσει και άλλες φορές η μονοκαλλιέργεια του πρωτογενή τομέα οδηγεί τα ορεινά χωριά στην παρακμή αφού δεν έχουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στον τομέα αυτό, ενώ και ελάχιστοι νέοι θέλουν ν’ασχοληθούν.
Η εικόνα που αντικρύζει ο επισκέπτης μπαίνοντας στο χωριό είναι πλέον γνώριμη: λιγοστοί έως ελάχιστοι μόνικοι κάτοικοι, τα σχολεία από χρόνια κλειστά, οι αλάνες έρημες από παιδιά και ζώα και ένα μνημείο θυμίζει ότι και αυτός ο τόπος καταστράφηκε και πυρπολήθηκε από του Ναζί κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα περισσότερα σπίτια είναι κλειστά, αν όχι πλήρως εγκατελελειμένα, περιμένοντας τους «πρωτευουσιάνους» και τους ομογενείς να έρθουν κάπου κάπου, συνήθως το καλοκαίρι, για να περάσουν λίγες μέρες στα πατρώα εδάφη και μετά να φύγουν, αφήνοντάς το χωριό στη θλιβερή πάντα μοναξιά του.
Αρχιτεκτονικά δεν είδαμε όλη την Λυκούρια αλλά δεν έχει διατηρηθει σε πολύ καλή κατάσταση. Αρκετά κτίρια είναι τσιμεντένια και παραπέμπουν στις δεκαετίες 1980-1990 όταν οι γενναίες επιδοτήσεις επι ΠΑΣΟΚ προσωρινά ανέστειλαν την πλήρη εγκατάλειψη του ορεινού χώρου και ενθάρρυναν τους ανθρώπους -ντόπιους και ετεροδημότες- να γκρεμίσουν τα παλιά πέτρινα σπίτια τους για τσιμεντένια. Ξεχωρίζει η μεγάλη και εντυπωσιακή εκκλησία του χωριού, ο Άγιος Γεώργιος, με τα νεοκλασσικά χαρακτηριστικά των αρχών του 20ου αιώνα. Ενδιαφέρον έχει και ο χείμαρος που διασχίζει το χωριό και του δίνει μία ευχάριστη όψη.
Εκτιμώ ότι η Λυκούρια πρέπει καταρχήν ν’αποκτήσει έναν αξιοπρεπή δρόμο για να συνδεθεί με την Κλειτουρία (Μαζέικα) αλλά και με την περιοχή της Φενεού. Έπειτα πρέπει ν’αναδειχθούν οι πολύ ωραίες πηγές του Λάδωνα που είναι σ’ελεεινή κατάσταση και να προωθηθεί ο ήπιος πεζοπορικός τουρισμός. Έπειτα καλό θα ήταν να γίνει αναδασμός των κοιλάδων της Λυκούριας και του Λάδωνα/Αροανίου ώστε ν’αναπτυχθεί η κτηνοτροφία-γεωργία σε σύγχρονες βάσεις μ’οργανωμένες υποδομές και ν’αντιμετωπιστεί ο πολυκερματισμός του κλήρου. Έπειτα αν γίνουν αυτά πολλά αλλά είναι εφικτά.
